ایمپلنت های مورد استفاده برای کاربردهای خون سازگاری

کاربردهای رابط خون

Blood Interfacing Applications

چکیده

خون یک نوع بافت همبند است و دشوارترین مسئله آن در برقراری تماس با ایمپلنت است زیرا علاوه بر زیست سازگار بودن، ماده باید خون سازگار باشد تا به عنوان ایمپلنت موفق عمل کند. خون سازگاری به عنوان خصوصیت ماده برای عدم ایجاد لخته شدن و انعقاد خون، از دست رفتن یا آسیب به پلاکت ها و دیگر عناصر خونی تعریف می شود، یا بطور خلاصه خواص مواد زیستی نباید باعث ایجاد عوارض جانبی در ترکیبات خون یا عملکردها شود.

مجموعه تست های گسترده به صورت در جا انجام می شوند، در شرایط برون تنی و درون تنی قبل از اینکه ماده روی انسان برای خون سازگاری آن مورد آزمون قرار گیرد. انواع مهم و اصلی عوارض جانبی ترومبوز (لخته شدن خون)، آسیب به سلول های خون (به عنوان مثال، همولیز یا گویچه قرمز)، چسبندگی و کاهش عناصر خون مانند پلاکت ها و واکنش های ایمنی آغاز شده از طریق مسیرهای فعال سازی مکمل هستند.

جهت دانلود ترجمه تخصصی و فارسی این مقاله می توانید وجه آنرا پرداخت نموده و بلافاصله دریافت نمایید.

ABSTRACT

Blood is a type of connective tissue and is the most difficult one to bring an implant in contact with because in addition to being biocompatible, a material has to be hemocompatible to serve as a successful implant. Hemocompatibility is defined as the property o a material not to elicit thrombosis and blood coagulation, loss or damage to platelets and other blood elements, or in short, a biomaterial’s property should not to initiate any adverse effects on blood constituents or functions. A broad series o tests are conducted in situ, in vitro, and in vivo before a material is tested on humans or its hemocompatibility. The main types o adverse effects are thrombosis (blood clotting), damage to blood cells (e.g., hemolysis o erythrocytes), adherence and decrease o blood elements such as platelets, and immune responses initiated through the various complement activation pathways.