یکی از شاخص ترین فناوری های قرن بیستم نانو فناوری است، زیرا با این فناوری می توان از نظر اقتصادی محصولات جدید یا بهینه شده را با حداقل مسائل زیست محیطی و مصرف منابع تهیه کرد.

نانو فناوری تنها به معنای کوچکتر کردن اندازه ذرات از میکرو به نانو نیست بلکه راهی برای طراحی و استفاده از آثار کوانتومی ذرات است.

یکی از روشهای ایجاد خواص جدید از مواد معمولی ترکیب آنها به شکل کامپوزیت است. در سالهای اخیر از متغیر جدیدی در تهیه کامپوزیت ها استفاده می شود که آن اندازه فاز است. چنان چه خواص فاز ناپیوسته خیلی کمتر از میکرون باشد، خواص جدیدی ایجاد می شود که با ماکروفازها قابل دسترس نیست. اگر اندازه فازها باز هم کاهش یابد، کامپوزیت های مولکولی ایجاد می شود. در این حالت فاز معنای خود را از دست می دهد. پلیمرهای آلی معدنی از مواد شاخص در این دسته کامپوزیت های مولکولی محسوب می شوند. زیرا با توجه به امکان تغییر ساختار مولکولی با تغییر صحیح ساختار اجزاء تنوع خواص ایجاد شده قابل تصور نیست و می تواند به کاربردهای بسیار متنوعی منجر شود.

برای تهیه این مواد از چند روش استفاده می شود. اما یکی از مهمترین و متداول ترین روشهای وارد کردن اجزای معدنی در پلیمرهای آلی، روش سل- ژل است. در این روش، ابتدا شبکه معدنی ایجاد می شود و در مرحله بعد شبکه معدنی با پلیمر آلی هیبرید آلی – معدنی را تشکیل می دهد.

در این کتاب، پس از بحث مقدماتی و توضیح در مورد شیمی سل- ژل و عوامل موثر بر آن، درباره انواع روشهای تهیه پوشش های هیبریدی آلی – معدنی بحث می شود. یک مسئله اساسی در طراحی پوشش های هیبریدی آلى- معدنی، مسئله کنترل مخلوط دو فاز نامتجانس است. چند روش برای حل این مسئله پیشنهاد می شود. در ادامه با توجه به اینکه یکی از کاربردهای مهم هیبریدهای یاد شده تهیه پوششهای با خواص ویژه است، روشهای ایجاد پوشش بررسی و در ادامه مثالهای متنوعی از کاربردهای آن مطرح می شود. در پایان به اختصار درباره روشهای شناسایی سطح پوشش های هیبریدی نانو کامپوزیتی و مقایسه آنها بحث می شود.