پوشش های روی ایمپلنت: مطالعه بر روی شباهت ها و تفاوت ها بین پوشش های پلی کاپرولاکتون (PCL) برای قطعات آزمایشگاهی آلیاژهای منیزیم و قطعات نهایی

Coatings on implants: Study on similarities and differences between the PCL coatings for Mg based lab coupons and final components

چکیده

آلیاژهای منیزیم از طریق واکنش الکتروشیمیایی در بدن انسان تخریب شده و مواد خوبی برای فیکسچرهای ارتوپدی موقت هستند . آلیاژ کردن آن با عناصری از قبیل Ca، Zn و Mn باعث افزایش زیست سازگاری، مقاومت خوردگی و کاهش عوارض جانبی کاشتنی می‌شود. با وجود آنکه مقاومت خوردگی منیزیم می‌تواند با آلیاژ کردن، عملیات مکانیکی و یا حرارتی افزایش می‌یابد، از واکنش الکتروشیمیایی اولیه بالا در زمانی که با سیال بدن در تماس قرار می‌گیرد باید جلوگیری شود تا شروع تخریب به تعویق بیفتد.

اصلاحات سطحی و پوشش ها به عنوان یک مانع برای تماس بین آلیاژ و محلول خوردگی عمل کرده و شروع تخریب را به تاخیر می اندازد. پوشش های زیست سازگار پلی کاپرولاکتون حتی در کاشتنی های دائمی پایه تیتانیومی نیز استفاده می‌شوند، موجب بهبود خواص خوردگی و مقاومت به سایش شده و یکپارچگی استخوانی بهتری را ارائه می‌دهند.

جهت دانلود ترجمه تخصصی و فارسی این مقاله می توانید وجه آنرا پرداخت نموده و بلافاصله دریافت نمایید.

ABSTRACT

Magnesium and its alloys degrade in the human body via an electrochemical reaction and are good candidates for temporary orthopaedic fixture devices . Alloying with essential elements such as Ca, Zn and Mn increases biocompatibility, corrosion resistance and reduces side effects of the implant . Though corrosion resistance of magnesium can be increased by alloying or mechanical and/or heat treatment , the initial high electrochemical activity when in contact with the body fluids has to be avoided to delay the beginning of degradation.

Surface modifications and coatings offer a barrier to the contact between the alloy and the corrosive medium and delay the start of deterioration. Such biocompatible coatings are used even in titanium based permanent implants and offer better corrosion and wear resistance along with easier osseointegration.