لایه های نازک برای کاربردهای مهندسی بافت

Thin films for tissue engineering applications

مقدمه

علم سطح پیشرفته از اواخر دهه ۱۹۶۰ تحت توسعه قرار گرفته است. سطوح، فصل مشترک ها و لایه های نازک ساختارهایی مسطح می باشند که بر روی مرز مواد یا در قسمت های متقاطع یا فصل مشترک بین دو محیط مختلف اتفاق می افتند. در اواخر قرن ۲۰، طراحی لایه های نازک جامد در سطح مولکولی به دلیل کاربردهای بالقوه آن در زمینه های بیولوژیکی و پزشکی توجه بیشتری را به خود جلب کرده است. مطالعات زیادی نشان داده است که اصلاح سطوح می تواند نقش مهمی در واکنش سلول و بافت داشته باشد. علاوه بر این، اعمال لایه نازک به طور گسترده ای به عنوان روشی نوید بخش در اصلاح خواص سطح یک بیوماده شناخته شده است. بررسی های بر روی بافت های سخت و بیومواد مستحکم (مدول یانگ بالا) معطوف شده است; اما توجه کمتری به بافت های نرم و بیومواد ویسکوالاستیک معطوف شده است. علاوه بر این، اهمیت لایه نازک در مهندسی بافت ، تحقیقات بیولوژی و بیو مواد به سرعت در دهه های اخیر افزایش یافته است.

جهت دانلود ترجمه تخصصی و فارسی این مقاله می توانید وجه آنرا پرداخت نموده و بلافاصله دریافت نمایید.

INTRODUCTION

Modern surface science has been under development since the late 1960s. Surfaces, interfaces and thin films are planar structures that occur on the boundary of materials or at the junction or interface between two different media. In the late 20th century, the design of thin solid films at the molecular level attracted much attention because of its potential applications in the biological and medical fields. Many studies showed that the modification of surfaces could have an important role in cell and tissue response. In addition, applying thin films has been widely recognized as a promising approach in modifying the surface properties of a biomaterial. Studies have attracted focus on hard tissues and stiff biomaterials (high Young’s modulus); however, less attention has been directed toward the field of soft tissues and viscoelastic biomaterials. Furthermore, the significance of thin films in biology and biomaterials research has rapidly increased in recent decades.