تولید و استفاده از زیست­ ماده کامپوزیت هیدروکسی آپاتیت / پلی­ لاکتید

Synthesis and application of hydroxyapatite/polylactide composite biomaterial

چکیده

زیست ماده های کامپوزیت هیدروکسی آپاتیت پلیمرباقابلیت جذب زیستی را می توان برای بازسازی بافت استخوان به کار برد. روش های مختلفی برای دست یابی به زیست ماده کامپوزیتی هیدروکسی اپاتیت-پلی-لاکتید (HAp/PLLA) وجود دارد اما تا کنون فقط پرسکاری داغ و فورجکاری برای تولید بلوک هایی با خواص مکانیکی ای مشابه با بافت طبیعی استخوان با موفقیت بکار رفته اند. با حل کردن پلیمر PLLA مخلوط شده با HAp، زیست ماده کامپوزیتی شدیدا متخلخل HAp/PLLA بدست آمد.

طیف گسترده ای از بلوک هایی با خواص متفاوت بوسیله پرسکاری داغ تولید شد در حالی که پارامترهای فراوری متغیر بودند. بلوک های HAp/PLLA بلوک های HAp/PLLA درون بدن موش (بطور درون صفاقی ) ایمپلنت شده و پس از ایمپلنت، پدیده موجود بطور هیستوپاتالوژیکی و بوسیله طیف نگاری FT-IR مطالعه شد. بلوک های کامپوزیتی از زیست ماده حاصل دارای استحکام فشاری تا MPa 140 و مدول الاستیک تا GPa 10 هستند. پس از ایمپلنت، چسبندگی خوب بافت پیرامون روی سطح ایمپلنت و نیز پیوستگی آن نشان دهنده میزان بالای زیست سازگاری آن است.

جهت دانلود ترجمه تخصصی و فارسی این مقاله می توانید وجه آنرا پرداخت نموده و بلافاصله دریافت نمایید.

ABSTRACT

Hydroxy apatite/bioresorbable-polymer composite biomaterials can be used for the bone tissue reconstruction. There are different methods to obtain hydroxy apatite/poly-L-lactide (HAp/PLLA) composite biomaterial, but up to now only hot pressing and forging have been successfully used to produce blocks with mechanical properties similar to the natural bone tissue. By dissolving PLLA polymer mixed with HAp, highly porous HAp/PLLA composite biomaterial was obtained.

Awide spectrum of blocks with different properties was produced by hot pressing, varying the pressing parameters. HAp/PLLA blocks were implanted into mice (intraperitoneally) and after implantation, the phenomenon was studied histopathologically and by FT-IR spectroscopy. The obtained composite biomaterial blocks have a compressive strength of up to 140 MPa and elasticity module of up to 10 GPa. After implantation, good adhesion of the surrounding tissue on the surface of the implant as well as its integration indicate high degree of its biocompatibility.